Ondertussen is het vrijdag, tijd voor het main event. De inschrijvingen beginnen om 10u, dus besluiten we goed op tijd te komen om de lange wachtrijen voor te zijn, onze decklists nog te schrijven en heel misschien al eventjes bij de signerende artiesten langs te gaan voor ook daar de wachtrijen debiel lang worden. De heren Orizio en Sutfin zijn echter pas in de namiddag present, zo blijkt, zodat de dag al behoorlijk duimendraaiend begint. Om 11u30, zowat een halfuur na de aangekondigde start, worden dan eindelijk de eerste pairings bekend gemaakt en is de start van Ovinogeddon 2014 een feit! Het testen met Stifle is me niet bijzonder goed bekomen, dus speel ik mijn ouwe vertrouwde lijst met Hymn to Tourach:
4 Deathrite Shaman
4 Delver of Secrets
4 Tarmogoyf
1 Dark Confidant
2 True-Name Nemesis
3 Force of Will
3 Daze
3 Ponder
4 Brainstorm
4 Abrupt Decay
3 Hymn to Tourach
2 Thoughtseize
1 Sylvan Library
2 Liliana of the Veil
4 Underground Sea
2 Bayou
2 Tropical Island
4 Polluted Delta
2 Verdant Catacombs
2 Misty Rainforest
4 Wasteland
//sideboard//
2 Grafdigger's Cage
2 Submerge
3 Spell Pierce
1 Force of Will
2 Golgari Charm
2 Disfigure
1 Life From the Loam
1 Krosan Grip
1 Vendilion Clique
R1: VS BUG Delver, a.k.a. de mirror!: 0-2 (0-1)
De eerste ronde is meteen een skill-tester. Of een topdeck-tester, hangt ervanaf hoe je het bekijkt. De start die ik neem in Game 1 is verre van verkeerd. Met een T1 Ponder zet ik een T2 Delver klaar om op T3 te flippen. Het feit dat mijn tegenstander een activatie van Wasteland Stiflet, doet me niet veel. Wat vervelender is, is dat zowel mijn Sylvan Library als mijn Dark Confidant een Daze vangen. Misschien was die Wasteland nog handig geweest...We vechten wat heen en weer; ik Decay zijn Delver en hij Spell Pierce't mijn Hymn to Tourach. Maar wanneer mijn tegenstander wèl een Dark Confidant kan resolven, is het gedaan met lachen en verschijnen er op korte tijd een Tarmogoyf, Delver of Secrets en Deathrite Shaman aan de overkant, terwijl mijn eigen Tarmogoyf een Abrupt Decay te slikken krijgt. Ik kan weliswaar een verse 'Goyf spelen, maar op dat moment loop ik al te zeer achter in de race.
0-1
In Game 2 kan ik zijn Deathrite Shaman, een essentieel schaakstuk in de mirror, Daze'n, en voel me daar erg goed over. Ik kan zowaar zelfs een Confidant resolven! Helaas zijn een eigen Confidant en een opposing Tarmogoyf nogal nefast voor een levenstotaal en wordt mijn Liliana gecounterd. Als mijn tegenstander dan nog eens twee Delvers kan spelen die flippen door opeenvolgende Abrupt Decays...
0-2
R2: VS Elves: 1-2 (0-2)
Ronde 2 begint en met Elves tref ik niet echt een goede matchup. Gelukkig heb ik na sideboard een aantal krachtige wapens in de vorm van Grafdigger's Cage, Disfigure en Golgari Charm.
Game 1 begint vrij behoorlijk. Ik slaag erin een vroege Delver te flippen en mijn tegenstander behoorlijk wat schade te doen. Helaas vergeet ik de belangrijkste les die ik heb geleerd uit playtesten tegen Elves: "Hou de counter voor de spell die je effectief doodmaakt". Ik slaag er dus wel in een Glimpse of Nature te counteren en mijn tegenstander te verhinderen af te gaan, maar heb dus plots geen Force of Will meer wanneer mijn tegenstander in de laatste beurt die hij van me krijgt nèt genoeg mana bijeen kan schrapen om Craterhoof Behemoth gewoon te hardcasten en ook nog eens voldoende elfjes untapped kan houden om voor lethal aan te vallen.
0-1
Game 2 begint ideaal: een T1 Grafdigger's Cage. Ik raap weer te veel landjes, maar verhinder mijn tegenstander dankzij de Cage al te gore dingen te doen. Ik Submerge een Wirewood Symbiote wanneer mijn tegenstander me met een Nettle Sentinel aanvalt, zodat mijn Tarmogoyf plots ook groot genoeg is om de elf dood te blocken. Mijn klok slinkt wanneer de Tarmogoyf een Decay hapt en ik ben aangewezen op True-Name Nemesis en een actieve Deathrite Shaman. Een Liliana zorgt voor de extra druk die me naar winst loodst.
1-1
Ook Game 3 start ik met een Grafdigger's Cage in de openingshand. Ik slaag er initieel in de druk af te houden door een Birchlore Rangers te Disfigure'n en een Scavenging Ooze die tot vervaarlijke proporties groeit te Decay'en, maar ik verlies zelf mijn klok in de vorm van een Tarmogoyf aan een Abrupt Decay. Vreemd dat 'ie de Cage niet sloopt. Blijkbaar heeft hij geen Natural Order en is het belangrijker niet te sterven aan de Lhurgoyf. Hoedanook, ik zie plots geen nieuwe threats meer en verlies het overwicht in Deathrite Shamans. Uiteindelijk krijgt mijn tegenstander drie Deathrites actief, die, gezien de samenstelling van mijn deck, voldoende slagkracht hebben om zowel een mogelijke Tarmogoyf belachelijk klein te maken en mijn levenstotaal verbazingwekkend snel tot nul te herleiden.
1-2
R3: VS Venom Stompy: 0-2 (0-3)
Mijn score is niet al te super, wat zich vertaalt in een plaatsje op het terras, eigenlijk buiten de venue zelf. Mijn tegenstander is een Oostenrijker die ontzettend last-minute besloten heeft met wat vrienden in de auto te kruipen, naar Milaan te rijden voor wat Magic en dan de dag zelf nog terug te keren. Ik kan me voorstellen dat hij zich ondertussen al even bekocht voelt als wij.
Ik open met een Delver en zie mijn tegenstander openen met Misty Rainforest into Tropical Island. Oh, de mirror, een fijne pot Magic! Into Glistener Elf. FML. Ik probeer de elf te Daze'n, maar mijn Daze vangt zelf een Daze en de Elf ligt. Mijn Wasteland-activatie is nutteloos wanneer hij in response Crop Rotation speelt om Pendelhaven te gaan halen. Het lange wachten en het feit dat ik al enkele weken niet al te goed in m'n hoofd zit, begint z'n tol te eisen, en ik loop m'n eigen, nog steeds ongeflipte, Delver dood in de Glistener Elf, die gepompt wordt door de Pendelhaven. Ik moet dus on the backswing een aanval incasseren. En dankzij Pendelhaven en een dubbele Invigorate, is dat meteen dodelijk.
0-1
| Double the vigor, double the fun! |
Game 2 is simpelweg niet meer grappig. Al mijn cantrips en draws leveren maar één ding op: meer landjes. Op den duur zie ik mezelf genoodzaakt om te fetchen om m'n deck gewoon uit te dunnen. Ondertussen wordt de Liliana die ik zo snel mogelijk probeer te spelen om zijn threats in check te houden geDaze'd. Ondertussen krijg ik nog steeds geen eigen threats, maar wel een beetje removal, en houdt mijn tegenstander geen infecters over. Met het gevolg dat hij me met Dryad Arbor beats tot 5 leven brengt. BAH. Ik hardcast een Force of Will om te verhinderen dat een Sylvan Library mijn tegenstander sneller brengt wat hij zoekt, maar met alle land dat ik heb, slaag ik er nog steeds in geDaze'd te worden. Het begint wat belachelijk te worden, en ik ben enigszins opgelucht als mijn tegenstander een infecter speelt en besluit het spel te winnen "zoals dat voor Infect hoort". Zijn 1/1 beestje krijgt een Exalted trigger en wanneer ik besluit het te Disfigure'n in response op zijn gekickte Vines of Vastwood, speelt en kickt hij gewoon een tweede Vines of Vastwood. Just my luck.
| Double the... Neen. Fuck dit. Ik ben hier zo ontzettend klaar mee. |
R4: VS No-Show: 2-0 (1-3)
Neen, geen deck met Natural Order en Show and Tell. Net als vele andere spelers is mijn tegenstander het lange wachten blijkbaar beu en is hij vertrokken zonder te droppen. Normaal gesproken zou ik dat vreselijk onbeleefd vinden, maar vandaag heb ik er alle begrip voor en vraag ik me stiekem af waarom ik dat zelf ook niet gedaan heb. Gezien de judge vraagt te wachten tot de result slips worden uitgedeeld en vervolgens nog eens te wachten tot hij terug komt, ziet het er naar uit dat ik mezelf wel een halfuurtje zoet moet houden en begin ik Smash Bros. te spelen. God bless you, Nintendo.
Wanneer mijn result slip eindelijk wordt opgehaald, besluit ik eens te kijken hoe de rest van het team het doet. Ook Maarten staat momenteel 1-3 en zou maar wat graag z'n biezen pakken. We zijn echter fatsoenlijke jongens en nemen ons voor te blijven wachten tot Arno, die momenteel 3-0 staat, uit de running is. Ik besluit alvast aan te schuiven voor de signerende artiesten, wat me deze schoonheden oplevert:
 |
| Dany Orizio is blijkbaar een local! |
 |
| Ook Michael Sutfin was speciaal vanuit Amerika gekomen om te signeren. |
Niet geheel ten onrechte heeft blijkbaar ook Arno, die net zijn pot verloren heeft en dus 3-1 staat, meer dan genoeg van al dat wachten. Hij besluit, met zijn 3-1 record, te droppen, wat voor mij een teken is dat de organisatie zich ernstig vragen moet stellen. Als spelers met zo'n record beginnen droppen, is er iets grondig mis. Eveneens ernstig fout is het dat ik 1-3 sta en daar eigenlijk blijer mee ben dan met 3-1. Mij wordt zo'n lastige keuze tenminste bespaart, gezien ik toch al niet meer voor prijzen meespeel. We gaan terug naar het hotel om wat te rusten en, eindelijk, Magic te spelen.
Gelukkig heeft Milaan nog meer te bieden. Ik bel een van mijn vroegere studiegenoten op en we spreken af om in de Yguana een aperitivo te gaan nuttigen. Voor wie onbekend is met dit typisch Milanese concept: de aperitivo is een soort happy hour waarin je, ironisch genoeg, net méér betaalt voor je drank. Voor dat geld krijg je echter wel toegang tot een ruim buffet waar je zo vaak mag aanschuiven als je wil, zodat je in feite ook je avondeten gehad hebt. We komen wat laat aan, zodat de keuze eerder beperkt is, maar desondanks bestel ik met plezier een black russian (de white russian was weer eens niet voorradig) en vul ik mijn bordje met pasta, rijst, groentjes en allerlei andere lekkere knabbels. Ondertussen is ook mijn Italiaanse studiegenoot Francesco aangekomen en besluiten we nadien nog eventjes bij onze favoriete bruine kroeg langs te gaan om de avond met een biertje af te sluiten vooraleer we ons weer naar de metro begeven om naar het hotel terug te keren.
 |
| De nieuwe Oostenrijkse trappist. Niet met het juiste glas, maar soit. |
Nu we hebben kunnen van Milaan en, zeker niet minder relevant, de organisatorische talenten van de Ovino-crew, besluiten we onze zondag niet kaartend door te brengen, maar de stad wat te verkennen. Het lijkt erop dat ofwel het bier, ofwel de late McDonalds Maarten niet goed bekomen is, want hij blijft vandaag ziek op hotel in z'n bed liggen. Arno en ikzelf gaan eropuit om wat inkopen te doen, en spreken in de namiddag met Francesco af voor een kleine rondleiding door de stad.
 |
| Naast de Dom is ook het Castello Sforzesco altijd een aanrader om te bezoeken. |
Het is me het weekendje wel geweest. 's Anderendaags zijn we dus allemaal erg murw en keren we zonder noemenswaardige incidenten, wachttijden of vertragingen terug naar België. Het zal u allicht al opgevallen zijn, beste lezer, dat dit niet bepaald het beste toernooi van het jaar is geweest. Zelf hou ik er ook gemengde gevoelens aan over. Enerzijds was het heerlijk terug in Milaan te zijn en na enkele jaren terug af te spreken met een goede vriend daar, anderzijds was het toernooi, onze voornaamste motivatie om de reis te maken, een complete ramp. Het is jammer het verslag van zo'n uitstap negatief te moeten eindigen, maar ik kan iedereen op het hart drukken: ga niet naar Milaan voor Ovinogeddon. Spaar je geld voor betere toernooien. Nu goed. Wie weet geraak ik volgend jaar eindelijk eens op de Bazaar of Moxen...
Plusjes:
+ Vertrouwde gezichten en plaatsen na jaren eindelijk nog eens terugzien
+ Het Italiaanse eten, nooit te versmaden
+ Het reisgezelschap
+ Super Smash Bros. Voor het verdrijven van de verveling.
+ Gesigneerde kaarten, en een vette buit uit de Italiaanse boosters:
 |
| Glorious loot! |
Minnetjes:
- Ovinogeddon. De rampzalige organisatie, het gebrek aan taalkennis van sommige judges: eigenlijk een echte schande. Schaam je, Ovino!
- Het feit dat de artiesten geld per handtekening vroegen. Enerzijds begrijpelijk, anderzijds du jamais vu. Op een GP is signeren immers altijd gratis.
- Ziek worden op reis. In mindere mate ikzelf, en dan vooral Maarten. Als je na zo'n slecht toernooi nog eens ziek wordt en niet eens van je verblijf kan genieten... Da's een ontzettende tegenvaller.
Thoughts? Discuss!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten